Από μικρό παιδάκι ακούω την λέξη αγάπη. Όλοι μας θα συμφωνήσουμε ότι υπάρχουν πολλών ειδών αγάπες. Η πιο κλασική αγάπη είναι μεταξύ γυναικών και αντρών. Επίσης η αγάπη της μάνας προς το παιδί, η αδελφική αγάπη κοκ.
Τι γίνεται όμως με τις αγάπες των χρωμάτων; Έχει χρώμα η αγάπη; Και αν ναι τι χρώμα είναι;
Έχουμε μάθει να «βάφουμε» τους ανθρώπους ανάλογα με τις προτιμήσεις τους. Δεν είναι ψέμα αυτό, είναι η πραγματικότητα.
Η πιο μεγάλη αγάπη μας για πολλά χρόνια ήταν πράσινη, μετά για λίγο ήταν μπλε και πιο παλιά πολύ παλιά ίσως κοκκίνισε και λίγο. Μεταξύ όμως του πράσινου και του μπλε δεν μπόρεσε να μπει κανείς....!!!
Μα ο ήλιος δεν είναι κόκκινός; Πως ξαφνικά έγινε πράσινος; Και πως θα τον μεθύσουμε τον ήλιο σήμερα.... ναι σήμερα;;; Αν το καλοσκεφτείς από το κεφάλι μυρίζει το ψάρι.... Και ο ήλιος ποτέ δεν θα γίνει πράσινος θα είναι κόκκινος και θα καίει! Ο ήλιος δεν μπορεί να μεθύσει μπορεί όμως να μας αποβλακώσει... να μας κάψει, να μας εξασθενίσει, να μας αφήσει σημάδια ανεξίτηλα.
Δεν θα μιλήσω άλλο με υπονοούμενα. Ο ήλιος είναι ο ήλιος του ΠΑΣΟΚ και το μπλε είναι το μπλε της Νέας Δημοκρατίας και το κόκκινο είναι του ΚΚΕ. Τώρα θα μου πείτε «από πότε το έριξες στην πολιτική δημοσιογραφία;» Θα σας πω «από σήμερα»
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου ψηφίζω ΠΑΣΟΚ και έφτασε η μέρα που θέλω να ομολογήσω πόσο μεγάλο λάθος έκανα. Πόσο πολύ με είχαν πλανέψει τα λόγια των πολιτικάντηδων, των ανθρώπων που άλλη δουλειά δεν ήξεραν να κάνουν από το να γράφουν απλώς, πολιτικούς λόγους, λόγους ψεύτικους, γεμάτους με ωραία λόγια, φανφάρες και επιμελώς επιτηδευμένους ώστε να ηχούν ωραία στα αυτιά.
Μιλούσα με την κολλητή μου πριν λίγο και ευτυχώς η δική της μαρτυρία με έκανε να σκεφτώ ότι δεν ήμουν η μόνη... Δεν ήμουν η μοναδική που τους πίστεψα και τους θεώρησα σωτήρες.
Πράσινο! Τι όμορφο χρώμα; Το χρώμα της άνοιξης, της ευφορίας, της γης, της ελιάς, και μετά ήρθε το μπλε του ουρανού και της θάλασσας και νομίζαμε ότι θα φέρει την καταστροφή... Και την έφερε. Έλεγα για τους πράσινους αλλά και οι μπλε ήταν χειρότεροι.
Διψασμένοι από την έλλειψη εξουσίας που τόσα χρόνια τους στερούσε το Πασοκ, πήραν την εξουσία στα χέρια τους και πραγματικά σάρωσαν! Δεν ήξεραν τι να καταστρέψουν πρώτα. Και να ΄μαστε πάλι...
Πράσινοι ξανά για να μας αποτελειώσουν. Έχουμε κάτι αγάπες εμείς οι Έλληνες οξύμωρες, εκδικητικές, ανώμαλες. Μας αρέσει να μας βασανίζουν να μας βιάζουν ψυχή και σώμα.
Και μέχρι τώρα δεν μιλούσαμε, δεν λέγαμε τίποτα, μόνο όταν οι φίλοι μας οι Ισπανοί μας χλεύαζαν αποφασίσαμε να ξυπνήσουμε και αυτό με την παρότρυνση ενός 18χρονου από το facebook και τότε αγανακτήσαμε και πήγαμε και πιάσαμε τις πλατείες.
Όλοι είμαστε εναντίον του μνημονίου, εναντίον του χρέους, εναντίον της «Τρόϊκας», εναντίον του Μεσοπρόθεσμου και όμως τι γίνεται αγανακτισμένοι μου; Όλα πέρασαν και εμείς; Εμείς;
Θέλω να πιστεύω ότι στις επόμενες εκλογές δεν θα χωριστούμε πάλι σε κόκκινους και πράσινους και μπλε. Ότι θα είμαστε όλοι ενωμένοι μία γροθιά όλοι εναντίον αυτών των πολιτικών και των παρατάξεων που έφεραν την χώρα μας σε αυτά τα μαύρα χάλια.
Για μία φορά έστω, να ενωθούμε και να πούμε το εξής απλό: «Να φύγετε, να πάτε αλλού» Για μία φορά να τους κάνουμε να πληρώσουν αφαιρώντας τους την καρέκλα που για δεκαετίες είχαν μάθει να στρογγυλοκάθονται αυτοί και να μην ακούν τίποτα και κανέναν.
Ποιο το χρώμα της αγάπης ποιος θα μου το βρει;
Να ναι το ουράνιο τόξο που ποτέ δεν χάνεται
Όλο τρέχω να προλάβω μα ποτέ δεν πιάνεται...!!!
